بسیار می شنیدم که امام علی (ع) در سال های تنهایی و در انزوای خود از درد زمانه و نبود گوش های شنوا سر در چاه می کرد و با چاه درد دل می گفت . امروز من راز این سخن را دریافته ام ، وقتی سخن حقی داری و کسی را نمی یابی که با تو همراه شود . از چند صد نفر حتی 30 نفر را پیدا نمی کنی که سوار بر اتوبوس به گراخک بروی و ببینی که این جانوران با زمین های اعضای تعاونی فراز که با هزار امید خریده بودند چه کرده اند ، دلت می خواهد بزنی به بیابان به کوه و چاهی بیابی و با او درد دل باز گویی.........